Düşünceler zihnimi, içimi deşiyor sanki.. Ellerim ve kollarım bağlı bir şekilde oturuyorum.. Bir kadeh ardından başka bir kadeh geliyor.. Alkolün bile etkisi yok zihnimi silmeye, beni uzaklaştırmaya ve kaybetmeye.. Üzülüyorum, hüzün çöküyor içime ama beklemek zorundayım sadece beklemek.. Bir ışıktım kendime göre karanlıklar içinde bir ışık, huzur vermem gerekiyordu, mutlu etmem gerekiyordu insanları ama başaramadım..Kayboluyorum zamanın sonsuz boşluğunda yalnız ve tek başıma..Uzun zamandır hissetmediğim bir duygu ve resmen içimde patlıyor, yazmam gerekiyor.. Kelimelerin tek tek birleştirip büyüsünü hissetmem gerekiyor ama başaramıyorum bu kez anlamsız geliyor..Her zaman huzur veren harfler bu sefer kızgın gözlerle bana bakıyor ve içime batıyor..Bu yüzden sadece uzandım boşluğa ve zamanın gerekini yapmasını bekliyorum, belki yavaş yavaş belkide hızlı bir şekilde çürütecek zihnimi ve yok edecek sonunda ancak her zaman geçmişin ruhunda hapsolmuş bir şekilde kalacağım.. Belki bir gün gökkuşağı benim bulunduğum yerden başlayacak ve belki bende bir gün birilerinin umudu olacağım, huzuru olacağım ama ne zaman ve nasıl hiç bilmiyorum..Bu sıcak bahar akşamında üşüyorum bir şekilde, tenim cansız bir bedende olduğu gibi soğuk ve hissiz..Bir dokunuş canlandıracak her şeyi, bir his aydınlatacak etrafımı ancak ne zaman.. Bir gün uzaklarda olacağım belkide ve her zaman ki gibi arayacağım bulduğumu sandığım o eski duyguları sıcak bir ten ile, aydınlık bir ruh ile içimde yer alan bir kalp ile..Gözlerde kaybolmak isterdim ama şimdi yoklukta kayboldum..
