Başlıksız

Kendini kaybetmeye başlamıştı ve ne yapacağını bilmiyordu artık. Tam yoluna devam edecekken hani her şeyi yoluna sokmuşken, birileri farklı yollara çekmiş, çekerken içindeki tüm sıcaklığı ve umudu almış yavaş yavaş sömürmüş ve bir kenara atmış. Sanki hani mutluluğun en güzel anında bir ruh gelir ve içinden geçer, birden üşümeye başlarsın, içindeki her şey yavaş yavaş donmaya başlar ve zaman bile daha yavaş işlemeye başlar işte öyle saçma bir hüznün içinde kalmıştı birden. Düşünün öyle bir an gelir ki hani hep derler hayat bir çember döngüsü içerisinde ilerler mutlu, durgun, üzgün, durgun ve yine mutlu ama bir an gelir ki hani insanın kafasına silah dayasalar bu kadar korku ve hüzün vermez insana. Yüzde yüz saf bir mutluluk içerisindeyken birden tam tersini yaşamak hani daha alışmadan daha durulmadan önce saf hüzne boğulmak kadar acı verici bir durum yoktur belkide. Ki tam işte böyle hissediyordu, hayatın o saçma gerçekleriyle bir yandan boğuşmaya çalışırken insanın karşısına çıkan güzel sürprizlerin meğer birer acımasız şaka olduğunu anladığında kendi içindeki benliği ile amansız bir savaşa tutulmuştu. Ne uyuyabiliyor, ne de bir şeyler yiyebiliyordu saçma bir şekilde sanki kendi mezarını kazıyor ve oraya girmeyi bekliyordu.. Belkide insanların kendi dünyası aslında yarattıkları kendi cehennemiydi belkide bu kavram böyle işliyordu işte bunun farkına varmak ise insan zihninin sınırlarını zorluyor ve en büyük hüznü veriyordu.. Zor anlamsız ve duygusuz bir şekilde tüm umutlarını kaybediyordu işte..