Umuda Yolculuk

Gün ağarırken gözlerini kıstı ve içini ısıtan güzelliğe baktı gecenin soğuğu ve karanlığı daha yeni gitmişti. Attı sırtından kat kat bindirdiği battaniyelerini karanlıktan saklandığı ve soğuktan korunduğu.. Artık güneş doğuyordu hem dışında hem içinde. Kaybedecek hiç bir şeyi olmayan bir adamdı ve sadece kazanabileceği sonsuzluğu düşünüyordu. Ayağa kalktı balkonun kapısını araladı içi birden ürperdi, bir titreme geldi duraksadı bir an ama artık çok geçti durmak için sadece ilerlemesi gerekiyordu. Derin bir nefes aldı ve kendinden emin bir şekilde çıktı dışarı. Yaktı sigarasını yakar gibi kendi ciğerini, ağzına götürürken düşündü geçmişini ve üfledi dumanını bir küfür gibi, lanet etti kaybettiği yıllara taşıdığı acılara. Kaç ay geçmişti saklandığı odadan çıkalı saçları ve sakalı birbirine karışmış gözlerinin önüne düşmüş hayallerine bir perde çeker gibi. Saçlarını düzeltirken fark etti ellerindeki geçmişten kalma yara izlerini, herkes bir bir çizik atmıştı hatalarından dolayı hiç affetmeden, acımadan, umursamadan her ne kadar izler kaldıysa bile kendi elleriydi, kendi tecrübesiydi. Eğer tutacaksa bir dalı bataklıktan çıkarken, bu eller yardım edecekti ona.. Hayatı değişmişti aynı hayallerinin değiştiği gibi. Kurabilecek miydi yeni hayaller umuda dair? Yorgunluğuna ve umutsuzluğuna rağmen baktı dışarı sessizce, iki kuş gördü birbirine kur yapan bir ağacın dalında. Açan çiçeklerin kokusu geldi burnuna uzun zamandır hissetmediği duygular yeniden canlanmaya başladı. Uzun zaman sonra gülümsedi, oysa kahkahasını bile unutmuştu.. Ne kadar zaman geçmişti yara almadığı o bahardan? Hatırlayamadı bu bir işaretti belki de yeni bir baharın güzel olacağına dair. Bu sefer sigarasının dumanını üflerken gülümsedi ve hissetti içindeki ateşi yeniden en baştan..