Bir mum ve ufak bir ışık

Hoşgeldin karanlık dedi, gözleri kıpkırmızı olmuş, tüm oda duman altı olmuş oturuyordu bir mumun başında. Ateşe dokunuyor ama yakmıyordu hiç bir ateş içinin yandığı kadar yakmıyordu aslında. Bir sürü soru soruyordu aslında kendi kendine, cevaplarını bulamadığı, anlam katamadığı. Neden? Diyordu, nerede hata yapmıştı yine... Anlayamıyordu ne insanları ne de kendisini artık, yine karanlık gecelerde tek başına içtiği saçma şarabıyla tek başına oturuyordu bir mum başında. 
Mum sönmeye yakın bir mum daha yaktı, hatırlatıyordu içindeki ateşi aslında ve asla söndürmek istemiyordu. Ancak her gelen su döküyordu içindeki ateşe, hani tam diyordu işte kıvılcım, işte ateş, işte yeniden yeşeren umutlar ama ama yine kalıyordu karanlıkta bir mum başında. Baharda açan yalancı çiçeklere dönmüştü, etrafa yaymaya başlamıştı ki kokusunu yine dökmüştü tüm çiçeklerini. Belkide kaderiydi artık, inanamadığı, umutlarının yok olduğu kötü bir kader. 
Şarabı bitmek üzereydi ayağa kalktı, bir umut dolaba baktı belki son bir şişe daha çıkacaktı ancak şans bu ya o bile yoktu, odasına girerken gözleri aynaya takıldı. Başı dönüyordu, gözlerinin altı şişmiş, saçı başı birbirine karışmıştı ne zamandır bu haldeydi hatırlamıyordu bile. Parça parça hatıralar geldi aklına bu hale girmeden önceki anıları, rahattı sanki, keyfide yerindeydi en azından gülüyordu. Gülmek diye düşündü ne kadar olmuştu gülmeyeli, boğazında yumrusuyla dolaşalı çok uzun bir zaman olmuştu. Oturdu yine masasına söndürdü mum’u parmaklarıyla, ufak bir sızı ile karardı yine dünyası...