Gerçeklerden Kaçış

Gerçeklerden saklanmak için yaratmamış mıydı hayal dünyasını, ancak bu yolla kaçabiliyordu işte saklanabiliyordu bir şekilde, zaten alkolde yardımcı oluyordu saklanmasına zamanla. Ama bu kadar zor olmamalıydı ya sonuçta hiç mi çabalamıyordu, hiç mi bir şeyler yapmaya çalışmıyordu. Çalışıyordu tabi ki ama ya yeteri kadar çabalamıyordu ya da başkaları tarafından yeterli görülmüyordu, zaten asıl sebepte bu değil miydi içine kapanmasının kimseyle konuşmamasının. İşte bu yüzden zaten yarattığı gölge oyununda oynuyordu, kendi karakterleriyle kendi gölgesiyle. Yoruluyor ama yinede sonuçta o da bir canlı ya ne kadar dayanabilirdi ki, hani hep düşünürdü enerjisinin bitmeyeceğini başkaları mutlu oldukça o da onlarla mutlu olacağını, bir şekilde bir çözüm bulurdu başkalarını sorunlarına ama ya kendi sorunları bir kimsede dönüp sormadı ne derdin var diye, teşekkür ettiler gittiler belki kaç defa hayat kurtardı ölümden döndürdü insanları sözleriyle kelimeleriyle ama onları çektikçe uçurum kenarından biraz biraz yaklaştı sanki ama atlamamaya kararlıydı gün doğuşunu ve gün batışını izlemeye başlamıştı zaten o uçurum kenarından o hayal dünyasından. İnsanlara aldırmadan, takmadan sonuçta böyle olması gerekiyordu ve oldu da. Keşke diyordu keşke bu kadar iyi niyetli olmasaydı ne yapsın ki kaderi böyle değer verdiği bir kimseye kıyamıyordu o yüzden zaten çizikler içindeydi ya ona birşey olmasın diye kendine atıyordu çizikleri. Ama kan damlaları yerdeki, duvardaki hatırlatıyordu ona hatalarını, yanlışlarını bir daha yapmaması gerekenleri aldırsa keşke aldırmıyordu işte içindeki o umut ışığını her gün bir mum yakarak etrafa yayıyordu belki bir gün diyordu bir gün o ışığı başka birisi getirecek ve unutturacak herşeyi, zaman gösterecek bunları tabi, zaman akıp geçerken birer birer götürüyordu ondan ruhunu, gençliğini parça parça keserek ve sanki işkence yaparmışçasına zorla götürüyordu.